Η «ταμπελα»
Οι πρώτες σκέψεις στην «έννοια» ψυχολόγος ή ψυχοθεραπεία πέραν από οποιαδήποτε θαυμασμό ή υποτίμηση που μπορεί να εκφράζουν, εμπεριέχουν έναν περισσότερο ή λιγότερο ασυνείδητο αλλά ισχυρό φόβο: «Ο ψυχολόγος μπορεί να ανακαλύψει κάτι φοβερό για μένα… Μήπως αποκαλυφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα;»
Η αλήθεια είναι ότι το μόνο πολύ φοβερό που μπορεί να ανακαλύψει ο ψυχολόγος για κάποιον και ο ίδιος για τον εαυτό του είναι η ανθρώπινη φύση του, η οποία εκτός από έλεγχο, δύναμη, αυτονομία, κ.ά. έχει και «αδυναμίες».
Βέβαια η παραπάνω ανησυχία είναι ισχυρή καθώς αγγίζει, υποσυνείδητα, τον «φόβο της τρέλας», φόβος που έχει υψώσει το πιο δογματικό τοίχος προκατάληψης μεταξύ του κόσμου και των ψυχολόγων: «Αν πάω στον ψυχολόγο σημαίνει ότι είμαι τρελός»
Το να έχουμε όμως προβλήματα ψυχικής ή ψυχολογικής φύσης, δεν μας κατατάσσει σε καμία περίπτωση στην κατηγορία των τρελών.
Στη περίπτωση που σκέφτεστε να απευθυνθείτε σε ένα ψυχοθεραπευτή, καλό είναι να γνωρίζετε ότι σκοπός δεν είναι να σας γίνει μια διάγνωση και να σας τοποθετηθεί μια ταμπέλα για να συνεχίσετε την ζωή σας με αυτήν. Κάτι τέτοιο, μπορεί να λειτουργήσει μονάχα ανασταλτικά και καθόλου ουσιαστικά όχι μόνο στην απόφαση επίσκεψης σε ψυχολόγο αλλά και στην πορεία ολόκληρης της ψυχοθεραπείας. Αναστολές και περιορισμοί όμως είναι αντίθετοι προς το σκοπό της. Η ουσία της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας καλλιεργείται μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, εχεμύθειας και ελευθερίας έκφρασης που παρέχει το θεραπευτικό πλαίσιο.
Ο σκοπός της διάγνωσης (η οποία αφορά κυρίως τον ψυχοθεραπευτή) δεν είναι να επιβαρύνει τον αναλυόμενο ή τον ψυχοθεραπευτή με περιοριστικές και αμετάκλητες ετικέτες, αλλά να διευκολύνει την επίγνωση, την ανάπτυξη και την ψυχική υγεία του αναλυόμενου.
