ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

   Ταμπού, που ίσως υπάρχει στο συνειρμό μας για την ψυχοθεραπεία πιο έμμεσα και ασυνείδητα, αποτελεί, ό,τι σχετίζεται με τα συναισθήματα. Οι γρήγοροι ρυθμοί και οι υψηλές κοινωνικές απαιτήσεις (το στυλ ίσως ζωής) της καθημερινότητας όχι μόνο δεν ευνοούν την επαφή με τα συναισθήματα και τον εαυτό μας αντίθετα την κατακρίνουν.

   Η εκδήλωση έντονων συναισθημάτων, κυρίως αρνητικών, σε χρονική διάρκεια πάνω των δύο ημερών θεωρείται, στην καλύτερη περίπτωση, «αδυναμία»! Μοιάζει πολύ ειρωνικό, σε μια κοινωνία στην οποία οι ίδιες οι κοινωνικές συνθήκες (εργασιακές, οικονομικές, οικολογικές κ.ά.) ευνοούν την ψυχική δυσφορία (άγχος, θλίψη, ανησυχία, εκνευρισμός κ.ά.), να συγχέεται αυτή η δυσφορία με την ψυχική διαταραχή.

   Αντικειμενικά πολύς χρόνος να ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει μέσα μας και με το τι αισθανόμαστε, δεν υπάρχει. Τα συναισθήματα δυσφορίας δεν έχουν χώρο και χρόνο να αναδυθούν και να εκφραστούν, αλλά και αυτά που αναδύονται, πρέπει να καλύπτονται ή να ξεπερνιούνται γρήγορα αμφισβητώντας τη σπουδαιότητα τους.

   Στο σημείο αυτό έρχεται να προστεθεί και η έμφυτη -φυσιολογική- τάση του ανθρώπου να αποφεύγει τον «πόνο» (φυσικό ή ψυχικό).
Αποτελέσματα:

• Αποφεύγεται μια εξίσου φυσιολογική και ζωτική για την ύπαρξη μας λειτουργία: αυτή του «αισθάνομαι» (βιώνω τα συναισθήματα μου ώσπου αυτά να εκτονωθούν). Σχεδόν έχει ξεχαστεί. Σοβαρότερη συνέπεια: η εμφάνιση «ανεξήγητων» συμπτωμάτων ψυχικής δυσφορίας ή και ψυχοσωματικών ενοχλήσεων.
• Η τραγική αύξηση κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων (κυρίως αντικαταθλιπτικών κι ηρεμιστικών) με το παραμικρό. Οι άνθρωποι αναζητούν μια γρήγορη και εύκολη λύση στο πρόβλημα τους.  Για την πλειοψηφία του κόσμου, είναι πολύ πιο εύκολο και λυτρωτικό, να πάρει ένα χάπι που θα παραπέμπει την αιτία του προβλήματος σε ανισορροπία χημικών ουσιών στον οργανισμό. Αυτό απαλλάσσει από την προσωπική ευθύνη και την μομφή, προσφέροντας την ελπίδα ότι η ανάρρωση θα επέλθει άμεσα...

   Το να βιώνουμε τα συναισθήματα μας, να αφήνουμε τον εαυτό μας να «ζει» αυτό που συναντά καθημερινά, είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο και ενέργεια. Μπορεί ακόμα να εμπεριέχει πόνο, θλίψη, δυσκολία... Αποτελεί όμως μια διαδρομή αναγνώρισης και εξέλιξης του εαυτού, μια διαδικασία που μας θυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί, ενεργοί, ικανοί, δημιουργικοί υπεύθυνοι, ελεύθεροι... άνθρωποι! Το να βιώνουμε τα συναισθήματα μας πραγματικά σημαίνει ότι είμαστε δυνατοί και ζωντανοί.